In gesprek met……Marnix Peeters

sympathieke Vlaming?
Peeters begon zijn carrière als muzieksamensteller bij Studio Brussel, maar
ontdekte al snel dat hij vooral een mens van letters is….. In onderstaand
interview ontdek je dit en nog veel meer!
niet zo, konijntje’ is onlangs verschenen bij Prometheus en was in september
ons ‘Boek van de maand’.
het interview staat het antwoord op de vraag; Wie of wat is ‘Konijntje’?
hebben een eerlijke hand laten graaien in de juiste antwoorden die bij ons
binnen kwamen. Ben jij een van de gelukkige die een exemplaar gewonnen heeft?
Stuur je adresgegevens naar perfecteburen@gmail.com
en het boek komt zo spoedig mogelijk jouw richting uit.
hunkert, en daarom pas laat in het leven trouwde en op een berg in de
Oostkantons ging wonen. Broer van Annemie. (Annemie Peeters is een Belgische
radio- en tv-presentatrice)
Kun je ons daar iets meer over vertellen. Ik heb geen idee wat ik me daarbij
moet voorstellen.
computers werden samengesteld maar door mensen — ik maakte het avondprogramma
Update, een nogal experimenteel uurtje met de toenmalige Chantal Pattyn, die
erg veel van harde gitaren hield.
Nieuws. Wanneer kwamen de kriebels om een boek te schrijven?
veeleer kriebels om een verhaal te vertellen, om het ‘schrijven voor het
plezier’ opnieuw een kans te geven, nadat het jarenlang ‘schrijven om den
brode’ was geweest; dat was natuurlijk geweldig, dat je met schrijven je geld
kunt verdienen, maar het werd allengs een zenuwachtiger bedoening, journalist
zijn — met kortere deadlines en zwaardere vrachten — en dus besloot ik te gaan
freelancen; de vrijgekomen uren werden vanzelf ingevuld met ‘plezierschrijven’,
zoals ik dat jaren geleden altijd al had gedaan, maar de intentie van een boek
kwam er pas toen die verzinsels werden opgepikt door mensen uit het
uitgeefbedrijf in Amsterdam, die me aanspoorden om in boekvorm te beginnen
denken. Daaruit is ‘De dag dat we Andy zijn arm afzaagden’ uit voortgekomen.
je er al een tijdje mee bezig?
maar dat bijzonder verkwikkend en aangenaam is: ik zit graag in de natuur, die
in de Oostkantons royaal voorradig is, en omdat je in de natuur niet veel meer
kan doen dan ademen, rondkijken en verzinnen is dat wat ik vooral doe:
personages dienen zich vanzelf aan. In een latere fase sta ik elke dag heel
vroeg op — rond half vijf — en schrijf ik geconcentreerd drie à vier uur
lang.
ben) Een boek over het leeglopen van onze kerken en het geloof. Wat was de
trigger om hierover te schrijven?
verslag gemaakt van de heiligverklaring van Pater Damiaan in Rome, en had in
ongeveer dezelfde periode een grote reportagereeks over Lourdes gemaakt —
telkens samen met dezelfde fotograaf, Rudi Van Beek. Het onderwerp —
volksdevotie — boeide ons dermate — en de verhalen liggen werkelijk voor
het oprapen — dat we beslisten om er dieper op in te gaan.
vertaald in het Italiaans. Waarom in het Italiaans, wat deed het met je en was
het in Italië ook zo’n succes?
grote uitgevers houden de internationale markten schijnbaar nauwgezet in het
oog — en kocht vrij snel de vertaalrechten. ‘Il giorno che segammo il braccio a
Andy’ verscheen een jaar na de Nederlandse uitgave, en heeft het zeer goed
gedaan op de grote Italiaanse markt — ik krijg tot op de dag van vandaag mails
en reacties vanuit dat land, wat heel plezierig is. Ik spreek zelf geen
Italiaans, maar ik heb één boek dat ik van voor tot achter kan lezen. Het
klinkt ook zo fantastisch!
expliciet’ te noemen. Hoe omschrijf je die zelf?
worden al meer dan genoeg bladen voor de mond genomen, en literatuur is de
uitdrukkingsvorm bij uitstek om je eens lekker te laten gaan. Neem Oscar in
‘Kijk niet zo, konijntje’: je kunt zo’n man heerlijk laten zeggen wat je zelf
nooit hardop zou durven zeggen, en dat is een ontzettend mooie uitlaatklep —
het is één groot plezier om met zo’n figuur aan de slag te gaan.
Billie Vuist’ is best pakkend. Bepaal je zelf (mee) wat er uiteindelijk op de
cover komt?
— Kris Demey maakt de meeste van mijn omslagen. Hij komt met een aantal
voorstellen op de proppen, waarbij hij telkens op een andere manier de inhoud
van het boek een rol laat spelen. Hij leest het boek ook zeer aandachtig — en
het is plezierig om zijn interpretaties te zien: neem ‘Natte dozen’, het omslag
met de bokaal met worsten: het verwijst naar de dichtgeschroefde, beteugelde
(seksuele) hunkeringen van het hoofdpersonage. Dat vond ik bijzonder goed
gevonden.
een ijsje likt. Je zou eigenlijk een konijn verwachten. Vanwaar die keuze?
meerdere kanten mee uit, letterlijk of figuurlijk. En natuurlijk is het ook
spannend om met die bizarre tegenstelling te werken —konijn versus poes… Ik
merkte in elk geval dat iedereen aan wie ik het omslag liet zien, voor het boek
er was, in de lach schoot en het een bijzonder aantrekkelijk beeld vond.
Dozen) weer ten tonele. Was dit de bedoeling of …….?
Oscar er nog maar, als we dingen zagen gebeuren op straat of op televisie.
Oscar met zijn ongezouten maar weelderig verwoorde commentaren, die toch
telkens een iets pittiger invalshoek bedenkt bij actuele problemen en
tendensen. Ik besloot om hem nog eens een kans te geven, en na enkele dagen
wist ik het zeker: ik moet het werk aan mijn (toenmalige) boek even opschorten,
en Oscar weer de wildernis in sturen.
actualiteit in één boek te ‘proppen’. Is humor een manier (voor jou) om hiermee
om te gaan?
leven zonder te lachen — niet dat ik alles zo maar weglach, maar het is toch
een onmisbaar onderdeel van mijn bestaan. Ook als ik ernstige onderwerpen
behandel — zoals mensenhandel en kinderprostitutie in ‘Niemand hield van Billie
Vuist’ — kan ik dat niet zonder de humor erbij te betrekken. Het is wellicht
een afwijking.
graag amuseert, en je graag lacht, en graag wordt meegesleept in een goed
verhaal, zonder allerlei pretenties of kapsones, dan ben je bij mij aan het
juiste adres. Adrenaline! Plezier! Verrassingen!
uiteraard sluipt er wel eens een naam of een persoon of een flard van een waar
vertelsel het verhaal binnen.
Bij, nu Prometheus. Het is gewoon een feit dat de grote uitgeefhuizen nog
altijd in Amsterdam staan — en bij Prometheus voel ik me prima omringd, met
Vlamingen als Brusselmans, Lanoye en Saskia de Coster.
bijvoorbeeld een ‘negatieve’ recensie?
niet dat ik er per se rekening mee houd, maar gewoon om te beseffen: iedereen
heeft zijn eigen smaak, en daar hoef je niets méér bij te denken of te voelen.
Er zijn lezers die totaal de humor van mijn boeken niet inzien, wel, ik versta
dat. Sommige mensen vinden Hans Teeuwen het einde, anderen gaan naar Geert
Hoste kijken — die twee liggen lichtjaren uit elkaar, ook al brengen ze allebei
mensen aan het lachen. Niks aan te doen.
draagt. Wat betekent in dit geval ‘sociale media’ voor jou?
media zijn een essentieel onderdeel geworden van onze communicatie — het belang
van de klassieke, oude media wordt almaar dunner. Het is niet gemakkelijk om er
je weg in te vinden, vind ik, maar wel heel plezierig.
waar het niet gaan kan, zegt men. Geldt dat in dit geval bij jou?
momenteel elke zaterdag een column over het leven in de Oostkantons voor De
Morgen, en dat kun je eigenlijk al niet meer echt ‘journalistiek’ noemen. Ik
wil het wel blijven doen — het blijft een van de mooiste vakken op aarde — er
gaat weinig boven interessante mensen interviewen, vind ik.
kan je absoluut niet tegen?
plezierige mensen — in hoofdzaak doordat ze vaak ongelukkige mensen zijn, en
dat komt dan weer doordat ze zich te veel zorgen maken om alles wat ze hebben —
als je veel hebt, kun je veel verliezen.
drie of vier boeken tegelijk, uit verschillende genres — momenteel is dat de
nieuwe Geert Mak, een boek over de abdij van Westvleteren, en een roman van een
nieuw Amerikaans talent, Chad Dundas, getiteld ‘Champion of the world’. Over
boksers in de jaren twintig.
welk project zou dit dan zijn?
Van Beuseghem.
geregeld, in het echt.
Ik ben, om het simpel te zeggen, een zeer gelukkig mens. Als ik het gevoel had
dat ik iets te kort kwam of iets miste in mijn leven, zou ik al volop bezig
zijn met er werk van te maken.
bedankt voor je spontane medewerking en fijn dat we bij de boekpresentatie van
‘Kijk niet zo, konijntje’ aanwezig mochten zijn.
bij alles wat je nog van plan bent te doen en blijf genieten op je berg
in de Oostkantons!
gelukkige winnaars zijn: Sarra Mahieu (winnaar winactie van Het lijkt me straf, maar wie weet (al) over welk boek het gaat? van 22 augustus) – Joyce
Van Sint Feijth – Sammy Verbruggen – Werner van Gink en Els de Backer.