‘Ik heb hem nog niets verteld’ – David Trueba

Gepubliceerd 5 augustus 2016

Genre:
roman

Uitgever:
Meulenhoff

ISBN:
978 90 290 9160 2

Uitvoering:
hardcover

Aantal
pagina’s: 182

Uitgave:
14 juni 2016

Met
dank aan uitgeverij Meulenhoff voor dit recensie-exemplaar.

David Trueba (1969) is een Spaanse schrijver,
regisseur en scenarist. Zijn romans zijn vertaald in meer dan 15 landen en
werden bekroond met diverse prijzen, waaronder de Premio de la Crítica, een van
de belangrijkste literaire prijzen van Spanje. ‘Ik heb hem nog niets
verteld’ stond maandenlang in de Spaanse top 10.

In het sms’je stond:

Ik heb hem nog niets verteld.

kost me zoveel moeite.

pff. hvj.

Maar het bericht was niet voor mij bestemd. Het leven verandert
wanneer liefdesverklaringen in sms’jes niet voor jou bedoeld zijn. Deze
liefdesverklaring, die insloeg als de bliksem, onverwacht en elektriserend,
veranderde mijn leven.

Beto is een jonge
Spaanse architect die midden in een persoonlijke en emotionele crisis aankomt
in München. Hij is met zijn vriendin uitgenodigd om deel te nemen aan een
congres dat veel kan betekenen voor zijn toekomstperspectieven. Maar vrijwel
meteen na aankomst verandert zijn verblijf in Duitsland in een comédie humaine.
Door één sms’je, dat inslaat als de bliksem, komt zijn leven volledig op zijn
kop te staan.

Het
verhaal is in de ik-vorm geschreven door Beto, een Spaanse, maar werkeloze
landschapsarchitect. Samen met zijn vriendin en partner Marta is hij
uitgenodigd op een congres in Duitsland. Daar mag hij in een vijftien minuten
durende presentatie zijn uiteenzetting doen over zijn ‘Drie-minuten-tuin’.

‘Heeft
iemand er wel eens bij stilgestaan hoelang drie minuten werkelijk duren?’

Als
ze na de presentatie nog iets gaan eten, voelt hij zijn telefoon trillen. Bij
het lezen van het berichtje stort zijn wereld in. Een sms van Marta, maar niet
voor hem bedoeld. Moedwillig of niet, de sms is voor Marta’s ex-vriend. Het
blijkt dat ze al een tijdje, achter Beto’s rug om, contact hebben. Beto kan het
niet vatten en terwijl Marta terug naar Spanje vertrekt, blijft hij in München
alleen en dolend rondhangen. Helga, de hostess van het congres is zijn reddende
engel. Zij vindt hem blauw van de kou, eenzaam en verlaten. Bij haar vindt hij
een plek voor de nacht.

‘We
kusten elkaar met jachtige kussen die bij elke aanval vochtiger werden’

Na
een kortstondige ‘relatie’ met Helga, vertrekt Beto terug naar Spanje en vindt
werk bij een architectenbureau. Er volgen een paar korte relaties, maar Helga
blijft bewust en onbewust zijn gedachten beheersen. Tot het oudjaar is en Beto
een impulsief besluit neemt. Hij neemt het vliegtuig naar Mallorca. Helga had
hem verteld van haar buitenverblijf daar.

‘Wat
een mooie plek is dit, zei ik. Ja, zei ze alleen maar en daarna volgde ze de
richting van mijn blik’

Mijn
verwachtingen waren hoog. Vanaf februari keek ik al uit naar dit boek en dat
enkel door de titel, ‘Ik heb hem nog niets verteld’!

Bij
dit boek val je gelijk met de deur in huis, want het begint met de
alleszeggende sms. De vraag waar deze titel op slaat kun je dus schrappen,
omdat je dit in het begin van het verhaal al te weten komt. En ik die net dacht
dat dit de clou, de plot zou zijn. Hoewel de titel doet vermoeden dat het hier
om een ‘luchtige’ roman gaat, kom je bedrogen uit. Het is een verhaal over teleurstelling
en hoe ermee om te gaan. Over liefde en terugblikken. Een verhaal over
eenzaamheid. Een verhaal over werkeloosheid, wat door de crisis in Spanje een
serieus probleem geworden is.

Beto
is dan ook helemaal de kluts kwijt als Marta hem voorgoed verlaat. Hij vindt
troost bij Helga, een dame van begin zestig, die heel goed begrijpt hoe hij
zich voelt. Ook zij weet wat het is om verlaten te worden en heeft zelf al de
nodige teleurstellingen achter de rug. Na een avondje uit en te veel drank
gebeurt het ondenkbare. De twee hebben een heftige vrijpartij die niets verhullend
uit de doeken wordt gedaan. Nu heb ik er geen probleem mee dat er een seksscène
beschreven wordt, maar de manier waarop is weer andere koek. Ik vond het zelfs
degoutant worden. Past het in dit verhaal? Niet op deze manier, vind ik, het
had anders gekund. Het haalt het verhaal voor een stuk naar beneden. Heel erg
jammer!

Ik
ging met heel andere verwachtingen dit verhaal in. Is het mij tegengevallen? Ja
en nee. Het verhaal ‘an sich’ is mooi, zonder twijfel! Trueba weet als geen
ander gevoelens neer te zetten. Beto wordt je vriend, je leeft met hem mee. Ook
van Helga krijg je een heel duidelijk beeld. Een alleenstaande vrouw van begin
zestig, die met vallen en opstaan haar weg gevonden heeft in het leven. De
manier waarop Trueba het lichaam beschrijft van een ouder wordende vrouw is
treffend, erg confronterend vond ik dat. De auteur heeft op een ontroerende
manier en met een zekere diepgang de ‘menselijke psyche’ beschreven van beide
karakters. Wat me echter tegenstak waren de ‘platvloerse’ beschrijvingen van
het ‘geneuk’ en wat daar nog meer bij komt kijken. Dit deed (voor mij) afbreuk aan
het verhaal.

Het was best wennen aan
de schrijfstijl van Trueba. Alles is rechttoe rechtaan met weinig of geen
aanhalingstekens. Het is soms moeilijk te onderscheiden wat verteld wordt en
wat gezegd. Hier en daar staat een kleine illustratie in het boek wat zeker
niet storend is, maar ook geen meerwaarde heeft. Het lettertype leest
aangenaam. Toch is dit zeker geen boek dat je ‘zomaar eventjes uitleest’,
ondanks de ‘weinige’ pagina’s. Het is een literair hoogstandje dat je aan het
denken zet, ontroerend en bedachtzaam. Daarom graag 4 sterren voor ‘Ik heb hem
nog niets geteld’.

Karin – Team De Perfecte
Buren