‘Twintig regels liefde’ – Rowan Coleman

Gepubliceerd 20 april 2016

Genre:
roman

Uitgever:
De Boekerij

ISBN:
9789022575994

Uitvoering: paperback met
flappen

Aantal pagina’s: 352

Uitgave: 3 maart 2016

Met dank aan uitgeverij De
Boekerij voor deze recensie exemplaren.

Wat als je nog
maar één kans had? Eén kans om een brief achter te laten voor degene van wie je
houdt? Wat zou je schrijven?

Cover

Nancy;
Een heel opvallende cover met felle kleuren. De bloemen, de maan, de envelop en
de hartjes komen allemaal voor in dit boek. Het is een boek dat uitnodigt om
opgenomen te worden in de boekhandel. Ik vind het een aparte cover en daarom
geef ik het een 8.

Patrice; Cover met blauwe
en witte ‘regels’. Opvallend door het patroon en kleurstelling van de letters,
maar niet mooi of intrigerend. Een 7.

Samenvatting van het verhaal

Patrice;
“Wat zou je zeggen als je nog één kans had om een brief aan je geliefde te
schrijven?” Een behoorlijk indringende vraag op de eerste pagina van het boek.
Het zet je meteen aan het denken, wat zóu je zeggen en vooral, aan wie? Het
verhaal moet nog beginnen….

Nancy;
Stella is een ex-traumaverpleegster die nu in het Marie Francis Hope werkt in
Noord Londen. Dit is een plaats waar mensen komen revalideren maar ook sterven.
Het gebouwd is omringd door een muur met een groene deur. Achter deze deur
speelt zich een heel ander leven af dan de drukke straten van Londen. Ze is dit
werk beginnen doen nadat haar man Vincent beschadigd is teruggekomen uit Afghanistan waar hij mee deed aan
een missie die bijna zijn leven heeft gekost.

Patrice;
De proloog vertelt over de kennismaking tussen het hoofdpersonage in dit boek, Stella, en Vincent. Ze wisten het
allebei meteen: dit is hét! De laatste zin slaat dan in als een bom. Stella
begeeft zich thuis in een bijzonder moeilijke situatie. De liefde van haar
leven, Vincent, is getraumatiseerd door zijn werk als militair en is niet meer
dezelfde man. Stella weet niet precies hoe of wat want hij laat haar niet toe
in zijn verwerkingsproces. Ze groeien uit elkaar, hun huwelijk staat op het
spel. Stella is van niets meer zeker en verkeert continu tussen hoop en vrees.

Nancy;
Nu werkt ze uitsluitend ‘s nachts omdat ze uit elkaar gegroeid zijn en ze
eigenlijk niet weten hoe het nu verder moet. Ze moet er op de een of andere
manier zien achter te komen wat er die fatale dag is gebeurd en waardoor alles
veranderd is tussen hen.

Patrice;
Intussen moet ze wel gewoon aan het werk en ook daar maakt ze veel mee. Op de
één of andere manier haalt ze er ook weer kracht uit om thuis de situatie te
kunnen handelen. Stella en Vincent waren ooit een droomkoppel. Maar nu, nu
alles anders is weet Stella niet wat te doen. Er rest haar uiteindelijk maar
één ding…….

Nancy;
Stella is brieven beginnen schrijven op een nacht toen een patiënt die op
sterven lag geen pen meer kon vasthouden en zijn laatste brief wilde schrijven.
Vanaf dat moment is ze ermee begonnen en is ze ermee doorgegaan. Ze heeft
hiervoor zelfs haar eigen lievelingspen! Elke brief heeft een ander verhaal,
een ander leven en vooral een andere erfenis.

Patrice;
Hope is tweeëntwintig jaar en is ernstig ziek. Haar ziektebeeld verloopt met
ups en downs, haar levensverwachting is niet optimistisch. Ze is al vanaf haar
kleutertijd bevriend met de flamboyante Ben. Hij is een bijzondere verschijning
en weet Hope altijd aan het lachen te krijgen. Als ze ineens nóg zieker wordt
moet ze gaan uitrusten en bijtanken in een hospice.

Nancy;
Een van de patiënten die er verblijft is Hope. Ze is 21 jaar en is geboren met
taaislijmziekte. Na een zware longontsteking is ze hier beland om te
herstellen. Hope is somber ingesteld en ze houdt zich meer bezig met de dood
dan met het leven. Ze is doodsbang om buiten te komen, om iets te ondernemen
omdat ze denkt dat waar ze ook gaat er een kans bestaat dat ze een bacterie opdoet waaraan ze kan sterven. Nu meer dan
ooit houdt ze zich er mee bezig. Godzijdank heeft ze een innige en soms wat
complexe vriendschap met Ben. Ze kennen elkaar al sinds hun zesde en Ben houdt haar
angstvallig in de gaten en komt haar elke dag plichtsgetrouw bezoeken. Ben is
er dan ook ééntje uit de duizend. Een ietwat rare snuiter maar wel eentje met
een hart van goud. Hij volgt Hopes ontwikkelingen en wil dan ook op de hoogte blijven.
Hope vindt het allemaal wat overdreven maar voor Ben is het bittere ernst!

Patrice;
In dat hospice maakt Hope kennis met Issy, een jong meisje dat in haar laatste
levensfase verkeert. Het contact maakt veel indruk op beide jonge vrouwen en ze
hebben steun aan elkaar. Stella werkt de nachtdiensten in hetzelfde hospice. Ze
is toegewijd aan haar patiënten en doet haar uiterste best om hun verblijf zo
aangenaam mogelijk te maken. Het zijn vooral ook de nabestaanden die haar
raken. Stella maakt de meest kwetsbare momenten van dichtbij mee en zo komt het
dat haar patiënten haar vragen om een laatste gunst: het schrijven van een
afscheidsbrief. En Stella doet dat, keer op keer. Het is niet de bedoeling dat
er vriendschappen of banden ontstaan tussen personeel en patiënten met hun
familie. Maar soms is het onvermijdelijk. Samen maken ze de belangrijkste en
tevens moeilijkste momenten mee en dat schept, hoe dan ook, een bijzondere
band.

Nancy;
Als er dan een of andere activiteit is in de gemeenschappelijke ruimte is hij
altijd haantje de voorste om zich in de schijnwerpers te plaatsen. Op een van
deze middagen leert Hope Issy kennen mede door Stella. Issy is veertien jaar
oud en lijdt aan botkanker. Hope heeft veel waardering voor haar en wil haar
beter leren kennen. Al snel blijkt dat ze veel met elkaar gemeen hebben.

Patrice;
Grace komt ziek in het hospice en verzoekt Stella al heel snel om een brief te
schrijven. Stella komt tijdens het schrijven van de brief voor een dilemma te
staan, dit kan ze niet voor zich houden! Deze brief moet, in tegenstelling tot
alle voorgangers, echt nú bezorgd worden. Maar ze heeft beloofd het niet te
doen…..

Nancy;
Hugh is een alleenstaande man van veertig jaar. Hij is historicus en is bezig
met het opzetten van een tentoonstelling voor zijn werk: “Het hiernamaals”. Hij
is gespecialiseerd in de sociale cultuur van de 19e eeuw en wordt
overal beschouwd als dé belangrijkste deskundige op dit gebied. Hij woont samen
met zijn kat Jake. Hij houdt helemaal niet van katten maar hij zit ermee
opgezadeld nadat zijn ex hem heeft verlaten. De kat is op zijn zachtst gezegd
een ietwat raar beest. Op een middag krijgt hij een telefoontje maar op het
oude antwoordapparaat hoort hij geen stem, alleen maar het drukke verkeer. Hij
wil erachter komen van wie dat telefoontje nu eigenlijk komt. Is hij misschien
te druk bezig met zijn eigen werk en ziet of hoort hij spoken?

Patrice;
Geschiedenisgeleerde Hugh denkt dat ie tevreden is met z’n leven zoals het is
maar komt er achter dat alles anders is. Hij heeft als kind een groot drama
meegemaakt en dat heeft hem voor het leven getekend. Hugh komt voor een aantal
moeilijke keuzes te staan, vooral wanneer de tijd een factor wordt en Stella op
zijn pad komt. Ben staat, op een geheel andere wijze, eigenlijk in een
vergelijkbare situatie. Hij weet dat Hope ieder moment zo ziek kan worden dat
het afscheid onvermijdelijk is, maar toch…….

‘Elke
brief een ander verhaal, een ander leven, een andere erfenis.’

Nancy;
Stella schrijft een brief voor iemand maar dit blijft aan haar geweten knagen.
Ze heeft altijd plechtig beloofd om de brief pas te versturen na een
overlijden. Kan en wil ze zich aan deze belofte houden? En als ze dit niet doet
wat voor vérstrekkende gevolgen kan dit hebben?

Conclusie

Patrice;
Het verhaal is onderverdeeld in hoofdstukken van een aantal hoofdpersonages. En
tussen die hoofdstukken krijg je als lezer de brieven te lezen die de stervenden
aan hun nabestaanden hebben geschreven. Stella schrijft deze brieven die haar
patiënten haar vragen te bezorgen. Wanneer ze overleden zijn zorgt ze daarvoor.
Het is een manier om de overledene nog eenmaal een stem te geven. Soms voor een
liefdesverklaring, een opmonterende poging niet in verdriet te verdrinken of
een laatste boodschap. De meest bijzondere brieven passeren de revue.
Wonderlijk genoeg zitten er verschillende tussen die je hardop laten lachen.
Het zijn ronduit grappige en luchtige brieven die laten zien hoe divers de mens
is. Maar natuurlijk zijn er ook brieven die voor een brok in je keel zorgen, de
tranen laten komen. Zo puur en menselijk, die laatste woorden kunnen zo’n
impact maken, zelfs als ze fictief zijn.

Nancy;
Dit boek bestaat uit 7 delen, nl. 7 nachten. In elk van die hoofdstukken komen
de verschillende personages aan bod en leer je ze ook beter kennen. Tussen deze
hoofdstukken staan er brieven die Stella geschreven heeft en die pas na het
overlijden van de patiënt aan degene mogen bezorgd worden voor wie de brief is bestemd.

“We
are all made of stars” is de Engelstalige titel en die vind ik heel goed
gevonden. Aan de Nederlandstalige titel zou je niet direct denken dat het om
een ietwat ernstiger onderwerp gaat. Ik denk dat veel mensen denken als ze het
boek zien liggen dat het de zoveelste liefdesroman is.

Patrice;
De personages zijn heel divers en toch hebben ze iets met elkaar gemeen. En wat
dat is ontdek je al vrij snel tijdens het lezen. Het is in ieder geval totaal
niet wat je verwacht. Je maakt in het verhaal van Stella kennis met een aantal
zeer uiteenlopende karakters, iedereen heeft zo zijn/haar eigen verhaal te
vertellen.

Nancy;
De brieven: Stella schrijft ze voor mensen die te moe of te zwak zijn om ze zelf
te schrijven. Het zijn brieven die belangrijk zijn: ideeën, gedachten en
boodschappen staan erin. Stella weet hoe belangrijk die brieven zijn. Sommige
patiënten moeten nog iets afronden voordat ze kunnen sterven. Ze doet dit omdat
ze het gevoel heeft dat het ertoe doet en ze wil op die manier haar steentje
bijdragen.

Patrice;
Wat al deze personages met elkaar te maken hebben wordt gaandeweg wel
duidelijk. Hun verhalen worden op een prachtige en vloeiende manier met elkaar
verweven. De rode draad door het verhaal is Stella, zij is de verbindende
factor in het geheel. Haar verhaal zou door zoveel meer vrouwen verteld kunnen
worden, het is bijzonder actueel ook. De schrijfstijl van Coleman is heel vlot,
integer en met vlagen bijna poëtisch. Ze weet verdriet en humor perfect te
combineren, heel bijzonder. Dat heeft ongetwijfeld ook met de brieven te maken die
soms echt hilarisch zijn of verwijtend.

Nancy;
Er zijn in dit boek 29 brieven die zijn geschreven. Deze zijn in een ander en
leuk lettertype geschreven. Het zijn hartverscheurende brieven maar ook die o zo
grappig zijn. Sommige van hen zijn ook moedige epistels omdat de mensen al hun
moed hebben moeten verzamelen om ze op papier te zetten. Er zijn brieven van
moeders, echtgenoten, brieven naar een pastoor, een minnaar, vriendinnen en
zelf naar een buurman. Ze zijn gewoon heel uitlopend en in elke brief zitten
emoties, positief of negatief.

Patrice;
Het boek is vooral erg indrukwekkend. De levensloop van de mens is een
fascinerend iets natuurlijk. Niemand wordt geboren met een uiterste houdbaarheidsdatum.
Daarbij is het ook lang niet iedereen gegund een brief te kunnen schrijven en
die laatste woorden uit te spreken en door te geven. Dát aspect maakt dit
verhaal vooral zo bijzonder.

Nancy;
Dit boek is ronduit prachtig geschreven. Het is zoals een vat vol met emoties
en je kunt het haast niet opzij leggen. Je wil gewoon weten hoe het verhaal
verder gaat en ook kijk je uit naar elke brief die erin staat. Hoe ernstig het
boek bij wijlen ook is, er is altijd die humoristische ondertoon die je eruit
kunt halen en dat vond ik heel heerlijk om te lezen. Het boek is ook op een bepaalde
manier ernstig omdat het je doet nadenken over het leven. Het gaat niet alleen
over de dood maar vooral over het leven. Hoe je je leven moet aanpakken en hoe
je voor sommige dingen moet vechten. Ook zoals het bij iedereen gebeurt: in
tijden van nood leer je je vrienden kennen en zeker als je ziek wordt. Je loopt
maar een keer rond op deze aardbol en daarom is het nodig dat je alle kansen
neemt in het leven die er zijn en die ertoe doen! De hoofdboodschap is liefde,
zonder meer!

Patrice;
De indringende laatste levensfase waar dit boek op gebaseerd is, de mensen die
wél de kans krijgen om nog een laatste woord uit te spreken, is bijzonder en
verdrietig tegelijk. Vooral het verhaal van Issy, zo jong nog, heeft veel
indruk gemaakt. Ze weet dat ze spoedig zal sterven. Issy had nog zoveel
plannen, nog zoveel wensen die niet eens zo moeilijk in te willigen zouden
zijn. Ze wil dat Stella een brief voor haar schrijft, nu kan het nog. Het leven
is soms zó oneerlijk…….zo hard.

Nancy;
En dan heb je het befaamde “kopje thee”. In tijden van somberheid en tegenslag,
is er altijd dat kopje thee dat je wordt aangeboden en waar je genoegen mee
neemt en dat ook voldoet. Zo typisch Brits en daar moest ik ook om lachen. En
geloof me, het werkt!

Voor
Rowan, die dyslectisch is, een dikke proficiat om je talent zo te benutten en dat
je niet bij de pakken neer blijft zitten omdat je een bepaalde ‘handicap’ hebt.
Je hebt een ongelooflijk talent en je moet er gebruik van blijven maken.
Misschien dat je andere mensen aansteekt om ook te beginnen schrijven!

Heel
raar dat dit haar eerste boek is dat in Nederland/België is verschenen. Ik kijk
alvast uit om meer boeken van haar te gaan lezen. Ik hoop ten stelligste dat
het hier niet bij dit ene boek blijft dat wordt gepubliceerd.

Deze
instelling, Marie Francis Hope & Revalidatiecentrum, bestaat echt en de
auteur had het genoegen om het te mogen bezoeken en waaruit ze geleerd heeft
dat het een moeilijk maar een heel belangrijk werk inhoudt. Het is van
onschatbare waarde wat die mensen daar voor een ongelooflijke inspanning verrichten.

Patrice;
‘Twintig regels liefde’ is een mooi, spraakmakend, indrukwekkend en emotioneel beladen
boek. Een práchtig boek, zo uit het leven gegrepen. Mooie personages, een
prachtige schrijfstijl (met een super vertaling) en een onvermijdelijk thema in
dit aardse leven: afscheid nemen…… Een absolute aanrader voor alle lezers die
van een levensecht verhaal houden. Een verhaal dat blijft hangen. 5
sterren

Nancy;
Het is een boek dat je volledig in beslag neemt, met zeker met een lach en ook
de nodige traantjes. Het
is ronduit een prachtige prestatie wat je geleverd hebt en ik geef je boek 5
fonkelende sterren die aan de hemel schijnen.

Duo recensie Nancy De Brucker met Patrice van Trigt – Team De Perfecte Buren