‘De stalen Madonna’ – Ate de Jong
Genre:
thriller
thriller
Uitgever:
The House of Books
The House of Books
ISBN: 978 90 443 4796 8
Uitvoering: manuscript
Aantal pagina’s: 268
Uitgave: 22/04/2016
Hartelijk
dank aan uitgeverij The House of Books voor het beschikbaar stellen van het
recensie manuscript.
dank aan uitgeverij The House of Books voor het beschikbaar stellen van het
recensie manuscript.
Cover
De
cover bestaat uit een oude Amerikaanse auto die op een stoffig gedeelte van
Route 66 rijdt. Het iconische bordje staat links naast de weg. De auto laat
duidelijk remsporen achter. De lucht boven de weg is een redelijk onheilspellend
donkere tint blauw. De titel staat in grote gele letters in de lucht, met
daarboven de naam van de schrijver en daaronder “thriller”. Beide zijn in een
kleinere lettergrootte en in het wit geschreven. Boven de auto staat in gele
kleine letters “In Hollywood is moord slechts een onschuldige bijzaak”. De
cover spreekt mij wel aan. Deze past ook bij het verhaal. De cover krijgt een
7,5.
cover bestaat uit een oude Amerikaanse auto die op een stoffig gedeelte van
Route 66 rijdt. Het iconische bordje staat links naast de weg. De auto laat
duidelijk remsporen achter. De lucht boven de weg is een redelijk onheilspellend
donkere tint blauw. De titel staat in grote gele letters in de lucht, met
daarboven de naam van de schrijver en daaronder “thriller”. Beide zijn in een
kleinere lettergrootte en in het wit geschreven. Boven de auto staat in gele
kleine letters “In Hollywood is moord slechts een onschuldige bijzaak”. De
cover spreekt mij wel aan. Deze past ook bij het verhaal. De cover krijgt een
7,5.
Het verhaal
Ate
de Jong (1953) is o.a. een filmproducent en hij heeft in 1990 de film ‘Highway
to Hell’ geproduceerd. De set van deze film dient als achtergrond van zijn
eerste thriller. Lloyd Bloom, een van de producenten van de film wordt vermoord
in zijn tijdelijke woning. Als producent is hij een van de zeven namen op het
verzekeringscontract. Als er met een van deze zeven iets gebeurt tijdens de
filmproductie dient de verzekeringsmaatschappij een bedrag van $ 3 miljoen uit
te betalen. Zoals een verzekeringsmaatschappij betaamt willen ze zeker weten
dat de dood niet veroorzaakt is door iemand die aan de film is verbonden. Mocht
dat wel het geval zijn dan hoeven ze niets uit te betalen.
de Jong (1953) is o.a. een filmproducent en hij heeft in 1990 de film ‘Highway
to Hell’ geproduceerd. De set van deze film dient als achtergrond van zijn
eerste thriller. Lloyd Bloom, een van de producenten van de film wordt vermoord
in zijn tijdelijke woning. Als producent is hij een van de zeven namen op het
verzekeringscontract. Als er met een van deze zeven iets gebeurt tijdens de
filmproductie dient de verzekeringsmaatschappij een bedrag van $ 3 miljoen uit
te betalen. Zoals een verzekeringsmaatschappij betaamt willen ze zeker weten
dat de dood niet veroorzaakt is door iemand die aan de film is verbonden. Mocht
dat wel het geval zijn dan hoeven ze niets uit te betalen.
Ze geven Leo
Berliner de opdracht om naar Las Vegas te reizen, waar de film wordt geschoten,
om uit te zoeken of het inderdaad een maffiamoord betreft, zoals de politie
vermoedt. Leo neemt de opdracht met tegenzin aan. Ooit woonde hij in Amerika.
Hij was advocaat voor Paramount Pictures en werkte daar in het contractenteam.
Hij was getrouwd met Rebecca, een actrice, maar na haar dood vijf jaar geleden
is hij weer in Nederland gaan wonen. De enige reden dat hij de opdracht
aanneemt, is een persoonlijke reden. De vermoorde man is een kennis van hem.
Eentje die volgens Leo licht kan schijnen op de dood van zijn vrouw. Eenmaal in
Las Vegas wordt Leo niet echt met open armen ontvangen door de crew van de
film.
Berliner de opdracht om naar Las Vegas te reizen, waar de film wordt geschoten,
om uit te zoeken of het inderdaad een maffiamoord betreft, zoals de politie
vermoedt. Leo neemt de opdracht met tegenzin aan. Ooit woonde hij in Amerika.
Hij was advocaat voor Paramount Pictures en werkte daar in het contractenteam.
Hij was getrouwd met Rebecca, een actrice, maar na haar dood vijf jaar geleden
is hij weer in Nederland gaan wonen. De enige reden dat hij de opdracht
aanneemt, is een persoonlijke reden. De vermoorde man is een kennis van hem.
Eentje die volgens Leo licht kan schijnen op de dood van zijn vrouw. Eenmaal in
Las Vegas wordt Leo niet echt met open armen ontvangen door de crew van de
film.
Zijn onderzoek kan eventueel voor vertraging en andere problemen zorgen
voor de productie van de film, en zoals in Hollywood geldt, tijd is geld en
geld is belangrijker dan rechtvaardigheid. De film moet gemaakt worden, no
matter what. Een moord meer of minder
doet er niet toe.
voor de productie van de film, en zoals in Hollywood geldt, tijd is geld en
geld is belangrijker dan rechtvaardigheid. De film moet gemaakt worden, no
matter what. Een moord meer of minder
doet er niet toe.
Conclusie
Het
begin van ‘De stalen Madonna’ was veelbelovend. In de eerste hoofdstukken, die
allemaal een regel uit het hoofdstuk als kop hebben i.p.v. een hoofdstuknummer,
zit humor, wordt een filmisch beeld geschapen en intrigeert de schrijver de
lezer. Je bent getuige van de moord, maar hij geeft niet weg wie de dader is
c.q. de daders zijn. Toch sluipen er in de eerste hoofdstukken al enige
irritante zaken in het verhaal. Zo wordt er een Noord-Afrikaan opgevoerd, die
met minder accent spreekt dan de meeste Limburgers, maar al zijn zinnen zijn
grammaticaal incorrect. Dat stoort. Als de man nauwelijks met een accent
spreekt, waarom zou hij dan alleen maar grammaticaal incorrecte zinnen kunnen
voortbrengen?
begin van ‘De stalen Madonna’ was veelbelovend. In de eerste hoofdstukken, die
allemaal een regel uit het hoofdstuk als kop hebben i.p.v. een hoofdstuknummer,
zit humor, wordt een filmisch beeld geschapen en intrigeert de schrijver de
lezer. Je bent getuige van de moord, maar hij geeft niet weg wie de dader is
c.q. de daders zijn. Toch sluipen er in de eerste hoofdstukken al enige
irritante zaken in het verhaal. Zo wordt er een Noord-Afrikaan opgevoerd, die
met minder accent spreekt dan de meeste Limburgers, maar al zijn zinnen zijn
grammaticaal incorrect. Dat stoort. Als de man nauwelijks met een accent
spreekt, waarom zou hij dan alleen maar grammaticaal incorrecte zinnen kunnen
voortbrengen?
De stereotypering van de karakters in het boek geven een dubbel
gevoel. Afgezien van Leo, lijkt elk ander personage een stereotype te zijn.
Voor de filmset heeft dit wel een meerwaarde. Zelf geen idee hoe het op zo’n
filmset te werk gaat, maar het beeld dat hij schept van de buitenkant is wat
telt, wordt op deze manier goed naar voren gebracht. Van de narcistische
regisseur, de ik ben zo belangrijke sterren, de runners die het laagst op de
hiërarchische ladder staan tot aan de wannabees die hun naam aanpassen, omdat
ze ervan uitgaan dat ze met hun geboortenaam niet Hollywoodwaardig zijn. Kriebels
liepen bij tijd en wijle over mijn lijf m.b.t. de oppervlakkigheid in de
filmwereld. Deze oppervlakkigheid is tevens een makke van het verhaal.
gevoel. Afgezien van Leo, lijkt elk ander personage een stereotype te zijn.
Voor de filmset heeft dit wel een meerwaarde. Zelf geen idee hoe het op zo’n
filmset te werk gaat, maar het beeld dat hij schept van de buitenkant is wat
telt, wordt op deze manier goed naar voren gebracht. Van de narcistische
regisseur, de ik ben zo belangrijke sterren, de runners die het laagst op de
hiërarchische ladder staan tot aan de wannabees die hun naam aanpassen, omdat
ze ervan uitgaan dat ze met hun geboortenaam niet Hollywoodwaardig zijn. Kriebels
liepen bij tijd en wijle over mijn lijf m.b.t. de oppervlakkigheid in de
filmwereld. Deze oppervlakkigheid is tevens een makke van het verhaal.
Het betreft een moordonderzoek, maar de gang van
zaken op de filmset speelt een grotere rol dan de vermoorde man en het
politieonderzoek lijkt eigenlijk een beetje bijzaak te zijn in het verhaal. Alsof het neerzetten van de
Hollywoodscene eigenlijk het hoofdonderwerp is van het verhaal. Als thriller is
het boek ook niet echt spannend te noemen. Er gebeuren wel een aantal
thrillerachtige zaken, maar deze voelen een beetje gekunsteld aan. Het is
eerder een misdaadverhaal binnen de filmwereld dan een thriller. Het is
daardoor ook wat langzaam en langdradig. De stukken die wel fascineren zijn de
brieven die Leo tussendoor aan zijn kind schrijft. De samenhang met het verhaal
wordt brief na brief duidelijker en eindigt met het grootste mysterie in het
boek.
zaken op de filmset speelt een grotere rol dan de vermoorde man en het
politieonderzoek lijkt eigenlijk een beetje bijzaak te zijn in het verhaal. Alsof het neerzetten van de
Hollywoodscene eigenlijk het hoofdonderwerp is van het verhaal. Als thriller is
het boek ook niet echt spannend te noemen. Er gebeuren wel een aantal
thrillerachtige zaken, maar deze voelen een beetje gekunsteld aan. Het is
eerder een misdaadverhaal binnen de filmwereld dan een thriller. Het is
daardoor ook wat langzaam en langdradig. De stukken die wel fascineren zijn de
brieven die Leo tussendoor aan zijn kind schrijft. De samenhang met het verhaal
wordt brief na brief duidelijker en eindigt met het grootste mysterie in het
boek.
De schrijfstijl is beeldend, vlot, maar ook doorspekt van behoorlijk
grove taal, zoals “boterkut”, en af
en toe zitten er behoorlijk denigrerende passages in. Het meest storend zijn de
fouten in de tijdlijn. Het boek speelt zich af op de set van de film ‘Highway
to Hell’ uit 1990, volgens IMDB, maar tijdens een bezoek aan de plaatselijke
politie wordt er gerefereerd aan de verkiezingsdag van de presidentsverkiezing
tussen Bush en Gore. Deze verkiezing vond plaats op 7-11-2000. Nu zou dit nog
onder creatieve vrijheid kunnen vallen, maar als in datzelfde gesprek wordt
verwezen naar de dag dat het homohuwelijk in Nederland werd gelegaliseerd, dan
irriteert dit behoorlijk. De legalisatie van het homohuwelijk vond plaats op
01-04-2001. Verderop in het boek wordt het nog aparter. Een van de producenten
zit het, op dat moment nog geheime, script te lezen van de Ridley Scott film ‘Gladiator’.
Deze scene vindt plaats na de verkiezingsdag, maar volgens IMDB is “Gladiator”
op 01-08-2000 in première gegaan. Zulke slordigheden in de tijdlijn werken
storend en bij een boek dat, volgens Ate de Jong, voor 60 á 70 procent bestaat
uit waargebeurde zaken, maakt dat dit percentage misschien ook wel met een
korreltje zout genomen moet worden. Ja, Lloyd Bloom is ook daadwerkelijk
vermoord, en de schrijver geeft aan dit gegeven verplaatst te hebben naar zijn
verhaal, en dat is natuurlijk te billijken. Toch zijn de waargebeurde zaken die
vermeld worden, maar in onlogische volgorde in het boek worden verwerkt, een
duidelijk minpunt wat mij betreft. De vlotte schrijfstijl, de filmische
beleving, de sporadische humor wegen niet op tegen de mindere punten.
grove taal, zoals “boterkut”, en af
en toe zitten er behoorlijk denigrerende passages in. Het meest storend zijn de
fouten in de tijdlijn. Het boek speelt zich af op de set van de film ‘Highway
to Hell’ uit 1990, volgens IMDB, maar tijdens een bezoek aan de plaatselijke
politie wordt er gerefereerd aan de verkiezingsdag van de presidentsverkiezing
tussen Bush en Gore. Deze verkiezing vond plaats op 7-11-2000. Nu zou dit nog
onder creatieve vrijheid kunnen vallen, maar als in datzelfde gesprek wordt
verwezen naar de dag dat het homohuwelijk in Nederland werd gelegaliseerd, dan
irriteert dit behoorlijk. De legalisatie van het homohuwelijk vond plaats op
01-04-2001. Verderop in het boek wordt het nog aparter. Een van de producenten
zit het, op dat moment nog geheime, script te lezen van de Ridley Scott film ‘Gladiator’.
Deze scene vindt plaats na de verkiezingsdag, maar volgens IMDB is “Gladiator”
op 01-08-2000 in première gegaan. Zulke slordigheden in de tijdlijn werken
storend en bij een boek dat, volgens Ate de Jong, voor 60 á 70 procent bestaat
uit waargebeurde zaken, maakt dat dit percentage misschien ook wel met een
korreltje zout genomen moet worden. Ja, Lloyd Bloom is ook daadwerkelijk
vermoord, en de schrijver geeft aan dit gegeven verplaatst te hebben naar zijn
verhaal, en dat is natuurlijk te billijken. Toch zijn de waargebeurde zaken die
vermeld worden, maar in onlogische volgorde in het boek worden verwerkt, een
duidelijk minpunt wat mij betreft. De vlotte schrijfstijl, de filmische
beleving, de sporadische humor wegen niet op tegen de mindere punten.
‘De
stalen Madonna’ krijgt van mij net 2.5 ster.
stalen Madonna’ krijgt van mij net 2.5 ster.
Lisette
Woest-Appeldoorn – recensente De Perfecte Buren
Woest-Appeldoorn – recensente De Perfecte Buren
0
