‘DEN’ – Ynske van Leewen

november 2015
heb het boek als recensie-exemplaar toegestuurd gekregen van uitgeverij
Zilverbron. Mijn dank daarvoor. Dit was een leuke verrassing.
cover vind ik onduidelijk. De titel Den staat groot onderaan in witte letters,
maar de achtergrond waartegen de tekst geplaatst is vind ik vaag. De
kleurstelling met een tint rood en grijs/bruin/zwart vind ik nog wel bij het
genre passen, maar de tekening is onduidelijk. Moeilijk op te maken wat het
voorstelt. Er staan denk ik twee personen op, maar het is niet duidelijk wie
dit zijn en waar ze staan. De cover krijgt van mij een 5
een 16 jarig meisje dat met haar ouders in een koninkrijk woont waar de koning
magie verboden heeft na een periode waarin zwarte magie de wereld probeerde te
vernietigen. Elk jaar laat de koning met Winterspunt een telling en reiniging
houden onder zijn onderdanen. De inwoners die besmet zijn met magie worden door
de koning ter dood veroordeeld om zo de magie uit te kunnen bannen.
na de jaarlijkse telling wordt Den’s vader vermoord en stuurt haar moeder haar
weg. Den blijkt namelijk niet te zijn wie ze denkt dat ze is, en blijven zou
haar leven op het spel zetten. Haar moeder verzekert zich ervan dat Den haar
amulet om heeft, en stuurt Den op weg.
in de war begint Den een zoektocht naar zichzelf. Zou haar amulet iets met haar
afkomst van doen hebben? Tijdens haar zoektocht maakt Den kennis met Dunrak de
dwerg en Beer, een mens, die beiden op de vlucht zijn voor de steeds slechter
wordende omstandigheden in het koninkrijk. Kunnen zij Den helpen met het
uitvinden van wie ze is?
boek is in erg eenvoudige zinnen geschreven. Het taalgebruik past meer bij een
kinderboek c.q. Young Adult dan een volwasseneboek. Het woord “toen” wordt heel regelmatig gebruikt en dat vind ik naast het eenvoudige taalgebruik, en de
leeftijd van de hoofdpersoon bijdragen aan het gevoel dat de doelgroep eerder
oudere kinderen, en beginnende tieners is dan dat het boek voor volwassenen
geschreven is.
als “De elfjes stoven er vandoor,
waardoor Den hen direct uit het oog verloor”. en “Heb jij dit gedaan? Hm. Hoelang lig ik hier al?” zijn slechts een
aantal voorbeelden die bovenstaande gevoel versterken.
opbouw van het boek is wel goed. Er zit een duidelijke verhaallijn in. Elk
hoofdstuk begint met een schuingedrukte tekst dat uit de sage van de grote
Fabian komt. Deze sage verduidelijkt de verhaallijn en creëert een tweede
verhaallijn die inzicht geeft in de herkomst van Den. Ondanks de potentie van
het plot wordt het verhaal oppervlakkig uitgewerkt. De volgende passage is daar
een voorbeeld van. “Een schaduw passeerde
hoog boven hem. Dunrak zag het zwarte monster voorbij glijden met langzame
slagen van zijn gehavende vleugels. Een ondraaglijke stank verspreidde zich en
Dunrak moest kokhalzen. De Zwarte! Toen het ergste voorbij was en Dunrak weer
helder kon denken drong de pijn tot hem door”.
beschrijven wat voor een erge gebeurtenissen er plaats vonden. Bij meerdere
stukken eindigt de schrijfster op deze abrupte manier gebeurtenissen. Hierdoor
wordt het verhaal niet uitgediept, en blijft het gevoel hangen dat er iets
ontbreekt.
jeugdboek zou ik het boek nog net 3 sterren hebben durven geven. De verhaallijn
is duidelijk, taalgebruik past er bij, maar op de site staat dat het om een
fantasy boek gaat en niet een jeugd-fantasyboek. Als volwassenenboek geef ik
het 2 sterren. Het leest nog redelijk aangenaam, de plot is duidelijk, maar
veel te eenvoudig. Weinig tot geen diepgang in het verhaal en de personages.
Woest-Appeldoorn – Recensente De Perfecte Buren