‘De vleermuismoorden’ – Toni Coppers

Gepubliceerd 9 november 2015

Genre: Thriller

Uitgever: Manteau/WPG

ISBN: 9789022332061

Uitvoering: paperback

Aantal pagina’s: 313

Uitgave: september 2015

Met dank aan Uitgever Manteau/WPG voor deze
recensie-exemplaren.

Lezers; Dirk de Wolf, Ruud Gras, Ine van Erp,
Amanda De Leeuw van Weenen en Patrice van Trigt (team DPB) Groepsrecensie door
Karin Teirlynck – team DPB.

Over de
auteur

Toni Coppers (°1961) is schrijver en woont in
Antwerpen. Hij creëerde met zijn speurder Liese Meerhout een sympathiek en
herkenbaar personage. ‘Niets is ooit’, het eerste boek in de reeks rond Liese
Meerhout, werd genomineerd voor de Hercule Poirotprijs 2008. ‘De geheime tuin’
en ‘Iris was haar naam’ ontvingen een Diamanten Kogelnominatie. ‘Dood water’
won de Hercule Poirotprijs 2014 en werd genomineerd voor De Gouden Strop. Met
‘De Vleermuismoorden’ won Coppers de publieksprijs ‘Hercule Poirotprijs 2015’.
Zijn misdaadromans worden verﬁlmd voor VTM.

Het is begin december, en vriesweer. Als een
busje met Britse zakenlui te pletter rijdt tegen de gevel van een bank, wordt
gevreesd voor een aanslag. Ondertussen zoekt een verveelde commissaris Liese
Meerhout naar een nieuwe woning en kan haar hoofdinspecteur Masson maar niet
zwijgen over zijn vakantie in Portugal, waar hij niet alleen zo veel mogelijk
cafés, maar ook een bibliotheek vol vleermuizen heeft bezocht. Als de vermeende
aanslag een moord blijkt te verhullen, komt de zaak op Lieses bord terecht.
Niet lang daarna wordt een rechter vermoord en pleegt iemand een aanslag op
haar leven. Met de hulp van Masson duikt Liese onder in een hotelletje in de
binnenstad. Langzaam maar zeker wordt duidelijk dat Liese en Masson op zoek
zijn naar een tegenstrever van formaat. Want hoe stop je een moordenaar die
letterlijk niets meer te verliezen heeft?

Cover

Patrice; Een ijzige coverfoto, zowel van kleur
en landschap. Erg mooi en treffend voor het verhaal. Absoluut een boek dat
aantrekkingskracht uitstraalt in de winkelschappen. Slimme keuze. Een 9!

Ruud; Een oud landhuis in de sneeuw. Een
tweetal ramen zijn verlicht. Verder is het een grijs geheel. Boven het
‘plaatje’ de titel van het boek in wit met daarboven de naam van de auteur in
grote gouden letters. Vleermuizen zijn niet te zien. Hoewel het wat
horrorachtig aandoet, is de afbeelding in mijn ogen ook wel een beetje saai.
Een 7.

Dirk; De cover wekt al direct een beklemmend
gevoel op. Een prachtig herenhuis in een desolaat landschap, mysterieuze sporen
die naar dat huis leiden. Sporen die leiden naar de ontknoping? Heel mooie
fotograﬁe. Een 8.

Amanda; De cover ziet er erg mooi uit, het
landhuis tussen de bomen met de voetstappen in de sneeuw die ernaar toe leiden,
interessant. De gouden letters met de naam van de auteur zijn groot en goud,
erg opvallend. Had voor mij iets minder aanwezig mogen zijn. De titel ‘De
vleermuismoorden’ klinkt boeiend, ik vraag mij af wat de vleermuizen met de
moorden te maken hebben. De quote op het boek schept in ieder geval al hoge
verwachtingen: “Winnaar Hercule Poirotprijs 2014”. Moet dan toch wel een goede
schrijver zijn. De achterﬂap klinkt goed, het roept vragen op en maakt dat ik
erg benieuwd ben hoe het verhaal zich gaat ontwikkelen en waar het gaat
eindigen. De cover krijgt van mij een 7.

Ine; De cover is erg mooi, maar ik begreep de
link met de titel en het verhaal niet. Dit wordt echter duidelijk wanneer je
het verhaal gelezen hebt. Dan blijkt dat deze cover heel treffend is gekozen.
Een ‘classy’ cover, een 8.

Samenvatting

Patrice; Zo op het oog lijkt het een
ongelukkige samenkomst van omstandigheden te zijn met dodelijke aﬂoop en geen
zaak voor Liese en haar team. Maar later blijkt er iets heel anders aan de hand
te zijn en kan er een nieuw moorddossier worden geopend. Een paar dagen later
waant Liese zich in een totaal andere wereld wanneer er een hooggeplaatste rechter
vermoord wordt en zijzelf door hoge functionarissen op haar manier van werken
wordt aangesproken. De druk wordt ﬂink opgevoerd maar ze zitten met de handen
in het haar. Liese en haar team zijn extra alert maar vooralsnog hebben ze geen
idee wat de verbindende factor is tussen de twee zaken.

Dirk; Het boek start schijnbaar onschuldig.
Een oude man luistert naar klassieke muziek. Al snel blijkt dat elk detail telt
en in het latere verloop van het verhaal een functie heeft. Een banaal ongeval
blijkt een verdoken moord te zijn en de start van een hele reeks incidenten,
waarvan ook Liese ook slachtoffer wordt.

Ine; December, koud en niet al te druk op het
politiebureau voor Liese Meerhout. Eindelijk kan ze haar administratie
bijwerken. Als er een busje met Britse reisagenten tegen de gevel van een bank
rijdt, wordt aan een terroristische actie gedacht, geen zaak voor Liese en haar
team. De chauffeur blijkt een oud politieagent te zijn, jaren geleden oneervol
ontslagen. Tijdens de autopsie blijkt dat de oud agent vermoord is. Hierdoor
komen Liese en haar team in beeld. Enige dagen later volgt nog een moord, nu op
een rechter.

Ruud; Liese Meerhout, commissaris van politie
in Antwerpen, hoofd van de afdeling moordzaken, krijgt te maken met een reeks
moorden gepleegd op (ex)politie- en justitiemedewerkers. Een connectie tussen
de moorden blijkt, ondanks zorgvuldig onderzoek van het team van Liese, niet te
vinden.

Amanda; In ‘De vleermuismoorden’ ontmoeten we
Liese Meerhout en haar collega’s van De Moord, zoals hun afdeling wordt
genoemd. Een taxichauﬀeur boort zijn busje in de zijkant van een bank, er wordt
gedacht aan een terreuraanslag. Als later uit de autopsie blijkt dat de
chauﬀeur is vermoord, wordt haar team op de zaak gezet.

Patrice; Maar buiten het werk gaat het leven
ook gewoon door en Liese doet haar kerstinkopen. Over pech gesproken want in no
time vliegen de kogels in het rond en Liese wordt geraakt. In alle snelheid en
tumult meent ze toch een bekend gezicht te spotten. Om het zekere voor het onzekere
te nemen verdwijnt Liese even van het publieke podium. Uiteraard laat ze niet
los en bijt ze zich vast in de onderzoeken, net zolang totdat ze de connecties
kan vinden tussen de zaken én de kogelregen in haar richting.

Amanda; Als er meer doden vallen en er wordt
een aanslag gepleegd op het leven van Liese, zit er niks anders op dan
onderduiken. Maar Liese laat zich hierdoor niet tegenhouden en wil koste wat
kost deze zaak opgelost krijgen.

Ruud; Aan de hand van getuigen die de dader
beschrijven als een lange, magere man in zwarte motorkledij, kan het speurwerk
gerichter worden uitgevoerd.

Ine; Ogenschijnlijk hebben deze zaken niets
met elkaar te maken, maar er is een lange man in een zwart motorpak bij beide
plaatsen delict gesignaleerd. Later wordt ook Liese beschoten door een man in
een zwart leren pak. Liese moet van haar hoofcommissaris onderduiken. Collega
Masson komt met een prima onderduikadres in een klein hotelletje in de
binnenstad van Antwerpen. Een dag later wordt een politieagent in koelen bloede
omgebracht. Liese kan de zaak niet loslaten. Ze denkt de dader te kennen en
blijkt het bij het juiste eind te hebben. Het enige wat ontbreekt, is een
motief!

Dirk; De werking van het team en zelfs van
Liese, wordt door hogerhand meermaals in vraag gesteld. Door de druk op het
team ontstaan er spanningen. De zoektocht naar het waarom lijkt op een dood
spoor te komen en brengt het team naar verschillende steden over het hele land.
Tot ineens de levens van twee ‘verdachten’ samenkomen. De puzzelstukjes beginnen
op hun plaats te vallen. Is de ontknoping nabij?

Ine; Als Masson nogmaals over de vleermuizen
in de bibliotheek van Mafra vertelt, gaat bij Liese een lichtje op en kan ze
naar de oplossing toewerken!

Conclusie

Patrice; Coppers is Coppers en dat is
maar goed ook. Je weet gewoon dat je een paar uur heerlijk leesvermaak tegoed
hebt als je een Liese Meerhout in je handen hebt. In duidelijke, mooie zinnen
weet hij je vanaf pagina een te boeien en vast te houden. De personages zijn
intrigerend en ontwikkelen zich precies goed in de verhaallijn die bij hen
past. Een lekkere schrijfstijl met zo nu en dan een heerlijk Vlaams accent (wat
echt een extraatje is en heerlijk leest!). Vlotte dialogen en een permanent
boeiende ontwikkeling in het verhaal maakt dat iedere liefhebber voor een
misdaadverhaal/thriller/spannende roman deze boeken zou moeten overwegen te
gaan lezen. Geen grofheden, geen bloeddorstige taferelen of rare fratsen, dat
heeft Coppers niet nodig.

Amanda; Ondanks dat ‘De vleermuismoorden’ deel
9 in de serie met Liese Meerhout is, is het los lezen hiervan prima te doen. De
personages krijgen voldoende achtergrond en verdieping om de onderlinge
relaties in kaart te brengen. Liese is een vasthoudend en leuk personage. Ze
heeft zo haar eigen sores waarmee ze moet dealen, wat niet altijd makkelijk is
voor haar. Maar ondanks dat weet ze zich goed staande te houden. Masson wordt
goed beschreven, een alcoholist, maar dan wel met hart voor zijn werk. Hij zal
altijd de volgende dag op zijn werk verschijnen, hoe slecht hij er ook aan toe
is. Bewonderenswaardig dat dit door iedereen op het bureau wordt getolereerd.
De andere personages blijven wat op de achtergrond. De moordenaar blijft lang
geheim, en het motief blijft tot het eind mysterieus. Want de moorden hebben
ogenschijnlijk niks met elkaar te maken.

Dirk; Alle gebeurtenissen worden helder
weergegeven alsof je meekijkt over de schouder van de schrijver. Spanning en
iets minder spannende momenten wisselen elkaar af. Dat dit verhaal zich
afspeelt in Antwerpen en ‘verre’ omstreken maakt het tof om te lezen. De link
met een reisverhaal is heel goed gevonden. Nadat ik het boek gelezen had,
herinnerde ik mij de vele details, die achteraf zeer belangrijk bleken te zijn
in het verhaal.

Ine; Het is mijn eerste boek van Coppers en ik
ben dus ook helemaal onbekend met de personages. Dit is echter geen probleem om
het boek goed te kunnen volgen. Indien je iets uit het verleden moet weten
wordt dat even kort aangestipt. Halverwege het boek weet je wie achter de
moorden zit, alleen is het motief nog niet duidelijk. Heel knap dat dit tot het
einde verborgen blijft. Heel belangrijk ook, anders is de interesse van de
lezer weg.

Ruud; Het boek bestaat uit 13 hoofdstukken,
die allemaal een dag beschrijven in december vlak voor de Kerst. Het is uiterst
vlot geschreven, je hebt de neiging het in één ruk uit te lezen. Verwacht geen
psychologische diepgang, hoewel de karakters goed zijn uitgewerkt. Politiewerk
is in deze roman niet het continue wuiven met pistolen, maar vooral ook vasthoudend
speurwerk. Wel zit en blijft het tempo er goed in!

Patrice; Liese blijft groeien en wordt
eigenlijk alleen maar interessanter. Gezien haar zaken kan ze uit alle hoeken
weerstand verwachten en dat is het voordeel van het lezen van een serie. Je leeft
met haar en het team mee en met de informatie in je achterhoofd van voorgaande
verhalen ben je, onbewust, al iets voorbereid. En dan toch nog verrast worden!
Toch kunnen de boeken goed als stand alone gelezen worden. Maar of je dat moet
willen is een heel andere discussie natuurlijk.

Ine; Daarnaast vind ik het heel leuk dat er
persoonlijke ontwikkelingen van Liese en haar teamleden aan de orde komen.
Hierdoor krijg je een draadje dat in een vervolgboek verder uitgewerkt kan
worden.

Amanda; De hoofdstukken zijn redelijk lang,
maar zijn onderling met enige regelmaat onderverdeeld, waardoor je tussendoor
ook even kunt stoppen. Ik moest even in het verhaal komen, maar toen ik erin
zat, las het als een trein. Goede spanningsopbouw en het einde was enorm spannend
met een verrassende ontknoping. Het laatste stuk MOEST in één keer gelezen
worden, stoppen kon niet meer.

Patrice; Net zoals in vorige delen van Liese
Meerhout’s boeken is het meteen een kwestie van ‘in het verhaal zitten’.
Coppers bezit die eigenschap dat het onvermijdelijk is. In gemakkelijke en
lekker lopende zinnen pakt het je meteen. Niks geen decadentie of overdrijven,
nee gewoon een misdadig goed verhaal. Op zich wel knap omdat het nog steeds
niet verveelt en keer op keer uitnodigt om te willen lezen.

Amanda; Er worden mooie sfeer- en
omgevingsbeschrijvingen gegeven, waardoor een duidelijk beeld in je hoofd
ontstaat hoe het eruit moet zien, ik citeer: “Hij kronkelde traag en stil als
een wurgslang rond het grote landhuis, bereikte de oude schuur en de
bijgebouwen en verborg de stammen van de eiken en de beuken in het ijskoude
park. Langzaam zweefde hij naar boven en vulde de hemel, zodat de maan een
vaalgele vlek werd tussen de uitgestrekte takken.”

Slotsom

Ine; De schrijfstijl van Coppers is prettig,
goed leesbaar, niet ingewikkeld en met een sprankje humor. Deze eerste
kennismaking met Toni Coppers was voor mij een heel prettige ervaring en ik ga
zeker meer boeken van zijn hand lezen. Ik geef ‘De Vleermuismoorden’ 4 sterren!

Ruud; Naast het hoofdverhaal zijn er nogal wat
zijlijntjes. Deze worden niet allemaal uitgewerkt, maar omdat het boek een
onderdeel van een serie is, hoeft dat ook niet persé. Dit kan immers in één van
de vervolgdelen nog gebeuren. Wat mij betreft gaat het hier om een boeiende en
vlot geschreven thriller die heerlijk weg leest. Mijn eindoordeel; 3,5 ster.

Dirk; Dit was mijn eerste Toni Coppers en zal
zeker niet mijn laatste zijn. In dit verhaal zit veel actie, maar ook de psyche
van zowel daders, slachtoffers, Liese en haar team worden niet vergeten. Het
verhaal verveelt nooit. Mijns inziens is het meer geschreven als onderdeel voor
de tv-reeks, die binnenkort start op VTM. ( is Vlaamse commerciële zender) Dit
bedoel ik zeker niet negatief. 4 sterren voor ‘De Vleermuismoorden’.

Amanda; Het verhaal is spannend en vlot
geschreven met af en toe de nodige humor. Geen ellenlange, onbegrijpelijke
zinnen, maar wel erg grappige Vlaamse woorden, die in Nederland niet of weinig
gebruikt worden. ‘De vleermuismoorden’ is een geslaagd, spannend en verrassend
boek, waardoor ik zeker erg benieuwd geworden ben naar de vorige delen met
Liese! Ik ga het boek zeker aanraden bij
andere lezers. 4 sterren.

Patrice; Meestal komt er een moment dat een
personage na zoveel verhalen minder interessant wordt. Bij Liese is het precies
andersom, ze wordt alleen maar meer intrigerend en met haar ook de zaken
waaraan ze werkt. Dit keer met een behoorlijk tikje mysterie. Helemaal goed! En
dus kijken we weer reikhalzend uit naar een vervolg. Vier stevige sterren voor
het negende deel met Liese