‘De kleine gevangene’ – Lise Kristensen

Gepubliceerd 25 augustus 2015

Genre: Non
Fictie

Uitgeverij:
The house of books

ISBN: 9789044347616

Uitvoering: paperback

Aantal pagina’s: 304

Uitgave: 23 juli 2015

Met dank aan Uitgeverij The house of books voor dit recensie exemplaar

Cover;

Een foto van een klein meisje dat half komt piepen door een
soort van schutting. Prikkeldraad is aanwezig waaruit je al kunt opmaken dat ze
gevangen zit. In haar ogen zie je duidelijk verdriet en wanhoop. Ik geef deze
cover een 8.

Samenvatting van het
verhaal

De familie Grønn-Nielsen, van Noorse afkomst, woont in
Indonesië dankzij het Nederlands echtpaar Verhoog dat Daniel een job had
aangeboden tijdens hun vakantie in Noorwegen. Het gezin bestaat uit vader
Daniel, moeder Kirsten, de oudste dochter Lise gevolgd door Karin en haar
broertje Lars.

Ze leidden een fijn leven. Hadden een rits aan bedienden en
de kinderen verveelden zich nooit. Indonesische kinderen hadden minder geluk,
zij moesten in fabriekjes werken waar ze bakstenen maakten of achter een groot
weefgetouw zaten. Deze kinderen waren soms niet ouder dan 6 jaar en geen van
hen ging naar school.

De Zweed Axel Wieslander biedt vader Daniel een baan aan in
zijn fabriek. Zweden deed niet mee aan de oorlog en dus hoefden ze niet langer
bang te zijn voor de Japanners.

Een voor een verdwenen Lise’s speelkameraadjes. Deze
gezinnen kwamen uit Nederland, Engeland en België.

Op een middag ziet Lise voor de eerste keer Japanners en die
nemen mannen mee in hun vrachtwagens. Lise was heel bang toen ze zag hoe de
soldaten de mensen prikten met hun lange messen die op hun geweren zaten.

Enige tijd later komen de Jappen Daniel ophalen en na 2
dagen moesten zij ook mee met een vrachtwagen die hen naar een kamp bracht.

Daar aangekomen krijgen ze een plek toegewezen die vanaf dan
hun nieuwe woonplaats is. Algauw leert Lise dat ze niet zou opschieten met
zelfmedelijden. Ze verving dit gevoel door woede en een diepe haat voor haar
onderdrukkers.

Hier leren ze ook wat ‘Tenko’ is: voorovergebogen staan voor
een officier en dit soms uren aan een stuk en op alle tijdstippen van de dag.
Bij het minste protest of ongehoorzaamheid volgde er een afranseling of
marteling tot de dood toe. De Japanners schiepen een ongelofelijke voldoening
hierin.

Lise noemt hen ‘mierenmannetjes’, ze lachen nooit en
schreeuwen altijd. Ze kon maar niet begrijpen wat haar ouders verkeerd hadden
gedaan, ze waren toch immers aardige mensen?

Het leven in dit kamp was hard, er was gewoonweg geen
voedsel voor iedereen. Hun dieet was echt schraal. De hitte was ondraaglijk en
overal waren vliegen en muskieten. Ook moesten ze afrekenen met moessonregens
die het hele kamp blank zetten.

In die periode merkt ze voor het eerst dat haar mama
gezondheidsproblemen heeft. Ze was stijf en klaagde over pijn in haar rug en
schouder.

Na een periode van 6 maanden vertrekken ze uit het kamp. In
het station worden ze als vee bij elkaar gedreven en in de wagons gezet. De
treinreis duurde meer dan 12 uren en was ronduit een verschrikking.

Ze komen aan in een plaats die Semarang heet. Ze maken een
voetreis naar het kamp die in absolute stilte verloopt. Ze komen aan in een
dorp met in het midden een kerk. Dit is het kamp Bangkong.

Hier gebeurden ook weer dezelfde wreedheden maar Lise
probeert er toch het beste van te maken en al doende weet ze hoe ze zich moet
gedragen en wat ze moet doen om aan extra eten te komen.

In september 1944 moeten ze ook dit kamp verlaten en moeten
ze een lange voettocht maken. Deze tocht is moordend en haar moeder kan nog
amper op haar benen staan als ze uiteindelijk aankomen in kamp Lampersarie.

Hier zitten ongeveer 8000 mensen van wie meer dan de helft
ziek en bedlegerig was. Er waren bijna geen medicijnen voorhanden.

Dit is het laatste kamp waar ze verblijven. Haar moeder ligt
meer en meer in het hospitaal en op een gegeven moment is Lise zo bang dat ze
haar moeder gaat verliezen.

De oorlog is voorbij nadat de Amerikanen 2 ongekende zware
bommen op Hiroshima en Nagasaki hebben gedropt.

Via haar oom Alex kunnen ze het kamp ontvluchten en zo terug
naar Europa reizen waar ze uiteindelijk na een zeer lange reis aankomen in
Noorwegen.

Beoordeling

Dit is een heel aangrijpend boek over een klein meisje dat
samen met haar moeder, zusje en broertje in verschillende concentratiekampen
heeft gezeten.

Lise doet er alles aan om hen in leven te houden. Ze is heel
vindingrijk en het stelen zit er echt ingebakken bij haar ondanks dat haar
moeder haar smeekt om het niet te doen. De straf die daarop volgt is een ware
marteling en niet alleen voor Lise maar voor gans het gezin als ze betrapt
wordt.

Lise kan dan ook niet als klein kind begrijpen dat de Jappen
geen enkele wroeging hebben nadat ze iemand gemarteld hadden. Zij waren gewoon
vrouwen en kinderen die niemand iets verkeerd hadden aangedaan.

Als ze terug kijkt op haar kamptijd herinnert ze zich vooral
de verveling maar het meest van al de honger die ze hebben geleden.

In tegenstelling met Europa hadden ze hier te kampen met de
extreme hitte, de vele vliegen en ander ongedierte. Ook niet te vergeten de moessonregens
die de levensomstandigheden er nog slechter op maakten.

Over Hitler, de nazi’s en de Holocaust zijn veel boeken
geschreven. Over de ellende die al deze gezinnen hebben moeten ondergaan in
Azië is veel minder geweten. Het komt op mij over alsof dit nooit heeft
bestaan. In Lise’s verhaal ontdek je vlug dat ze allen in de hel zijn terecht
gekomen.

Er is weinig of niets verteld over deze concentratiekampen
maar ik vind dat de mensen dit boek ook eens zouden moeten lezen. Wat daar ook
heeft afgespeeld kun je ronduit gruwelijk en schokkend noemen. Dit mag ook wel
onder de aandacht gebracht worden!

Heel zeker is dat de Jappen niet moesten onderdoen voor de
Gestapo. Dit waren geen mensen maar ronduit beesten die moeders en kinderen
martelden.

Lise heeft een zo goed mogelijk verhaal neergepend dat zeker
de moeite waard is om te lezen. Hoe zij al deze verschrikkingen heeft moeten
ondergaan en ook heeft gezien wat er met anderen gebeurde. Het heeft hen ook
veel problemen opgeleverd na de oorlog.

Deze moedige dame heeft een hard leven achter de rug en
heeft nog steeds last van nachtmerries. De pijn en de ellende zitten nog altijd
zeer in haar onderbewuste. Het lukt haar niet om het verleden te laten rusten,
hoe graag ze dit ook zou willen.

Niet alleen het verhaal maar ook haar dankwoord zijn heel
ontroerend om te lezen en ik moet eerlijk toegeven dat ik een traantje heb
weggepinkt bij sommige passages. Dit verhaal heeft me echt niet onberoerd
gelaten.

Heel veel respect moedige Lise dat je dit boek hebt geschreven!!

Ik geef dit boek 4 sterren.

Nancy – Team DPB