‘Het laatste jurylid’ – John Grisham, gelezen door Rachel

Het verhaal is in de ik vorm geschreven vanuit de hoofdredacteur van de plaatselijke krant.
Hij is begin jaren zeventig nog maar net eigenaar van die krant en gaat de straat op voor nieuws om over te schrijven.
Er ontstaat een bijzondere vriendschap tussen hem een een zwarte vrouw met zeven kinderen. Zes van de zeven kinderen zijn hoogleraar geworden op een universiteit. Dat is voor die tijd heel bijzonder. Daar begint hij over te schrijven.
Vervolgens wordt er een weduwe vermoord en verkracht in het bijzijn van haar twee kleine kinderen…
Het wordt meer beschreven als een feit dan met gevoel. Dat mis ik dus in dit verhaal.
De zwarte dame mag plaatsnemen in de jury omdat het slachtoffer heeft geroepen wie haar moordenaar was. Die man is opgepakt en men verwacht dat hij de doodstraf zal krijgen. Echter krijgt hij een gevangenisstraf.. Met kans op vervroegde vrijlating.. Tot woede van de bevolking.

Dan gaat het verhaal verder in feiten, waarvan ik het nut niet zie maar mogelijk om de jaren te overbruggen dat die moordenaar in de bak zit.
Ik wachten op wraakacties… Maar niets van dit alles.. Weer grote stukken over verkiezingen, die ik vrij saai vindt.. En over het bezoeken van 88 kleine kerken aldaar…. Dan opeens aan het einde van het boek komen de acties waar ik al die tijd op zat te wachten.. Die ik niet zal verklappen voor diegenen, die het wel aanspreekt…het einde was toch wel een verrassing.. Maar zo jammer dat ie daar zo lang over moest doen  

Hij las op zich wel vlot weg. Maar ik miste ook hier weer de diepgang in de personages, al kon ik voor de hoofdpersoon nu wel sympathie krijgen. De vriendschap tussen hem en Callie (de zwarte moeder) was wel erg mooi en bijzonder 

Rachel van der Lee