“De andere vrouw’ – Tamar Cohen

drie kinderen, een prachtig huis en een echtgenoot die veel op reis is, en
jullie houden nog altijd evenveel van elkaar. Of: stel je voor dat je al 17
jaar getrouwd bent. Je hebt een dochter, een fijn huis en een echtgenoot die
veel van huis is, maar toch houden jullie zielsveel van elkaar.
kop zet; je echtgenoot is dood. Je bent er kapot van. Je gaat naar de
begrafenis en komt oog in oog te staan met zijn andere weduwe. Een andere
vrouw, een ander gezin. Dat kan niet waar zijn. Dat moet een vergissing zijn.
En dat is háár schuld. Toch?
leggen het einde is ongelooflijk.’ The Mirror
groot huis wat volledig in stijl is ingericht, drie gezonde kinderen, leuke man
met een interessante baan. Het kan niet op voor Selina Bushfield, 51 jaar en al
bijna 30 jaar samen met Simon. Uiterlijk vertoon is ontzettend belangrijk voor
haar en het feit dat haar man voor langere periodes in het buitenland werkzaam
is als projectmanager in Dubai en Saoedi-Arabië maakt het alleen maar interessanter
om mee te pochen. Leesclubs, cricket, vrijwilligerswerk en natuurlijk het uren
kunnen shoppen. Nee, Selina heeft het goed voor elkaar en ze redt zich meer dan
prima. Althans, dat denkt ze dan toch.
met 16 jarige Sadie heeft ze het niet gemakkelijk. Lottie geeft niets om
uiterlijk vertoon, ze is mooi van zichzelf, een beetje alternatief, een
kunstenaarstype. Ze is al heel lang samen met de flink wat oudere Simon en het
stel is tevreden met wat ze hebben. Al moet Lottie tegenwoordig wel in een
hotel werken om een extraatje bij te verdienen want het salaris wat haar man
mee naar huis neemt is niet voldoende, ook al is hij veel van huis en in het
buitenland. Ze moeten de eindjes letterlijk aan elkaar knopen. Nee, de tijd van
luxe en overdaad die ze hadden toen ze nog in Dubai woonden is voorbij en het
is wennen dat ze hem nóg minder ziet dan voorheen. Maar ach, het hoort er nu
eenmaal bij als je man in het buitenland werkt. Ondanks alles is ze gelukkig. Althans, dat denkt ze dan toch.
Theems, dat hij waarschijnlijk is verdronken, is het even heel onwerkelijk. In
de Theems? Nee, dat kan niet. Hij is toch in Dubai? Dan blijkt dat het toch
echt om haar eigen man gaat. Vol ongeloof en twijfel ondergaat ze de gehele
situatie. Ze is niet verdrietig omdat ze niet alleen wil zijn. Nee, ze is
verdrietig want nu is ze weduwe! Samen met haar kinderen treft ze, schijnbaar
heel kalm, de maatregelen voor de uitvaart.
verlies van haar man. Ze slaat achterover en beseft nauwelijks wat ze hoort. Er
moet sprake zijn van een vergissing! Simon zit in Dubai en hoezo staat dit in
de krant, waarom weet zij daar niets van? Overmand door verdriet en vol vragen
treft zij maatregelen om naar de uitvaart van haar man te gaan, schijnbaar als
‘gast’. Tot ieders verbazing is daar de confrontatie tussen de twee vrouwen,
twee weduwen, twee mevrouwen Bushfield. Oog in oog tegenover elkaar, vol
ongeloof van wat zij zien, horen en voelen.
gebeuren wanneer het allerergste al is gebeurd?”
rollercoaster vol emoties die Lottie en Selina ondergaan. Lijdzaam leef je met
ze mee. Eerst is daar de ontkenningsfase. ‘Het zal toch niet waar zijn?’, ‘wie
is ‘zij’?, ‘dit kan toch allemaal niet?’, ‘er is vast sprake van een
vergissing’, ‘ hoe kan dit nou? Dan volgt een enorme uitbarsting van woede;
‘zij is de schuldige’, ‘zij heeft hem van me afgepikt’, ‘wie denkt zij wel niet
die ze is!’, ‘hij zou me dat nooit aandoen’.
Prachtig en beeldend neergezet, je zou er haast zelf boos van worden.
Wanneer de meest heftige periode na de uitvaart achter de rug lijkt te zijn
komen de twee vrouwen er achter dat ze, ondanks dat ze heel verschillend zijn,
meer met elkaar gemeen hebben dan ze lief is. Vol ongeloof ondergaan de twee,
ieder met hun eigen gezin, de zoektocht naar antwoorden. Wie was hun man nu
eigenlijk, hoe lang heeft hij tegen ze gelogen? Des te meer ze te weten komen,
wordt het ook steeds meer complex. Dingen kloppen niet, de zaken staan er zo
vreselijk anders voor dan gedacht. Er wordt een beerput aan ellende
opengetrokken waardoor de vrouwen min of meer gedwongen, met elkaar zullen
moeten gaan onderhandelen. Beide dreigen anders alles kwijt te raken. Het is
allemaal wel heel erg veel. Om depressief van te worden!
wordt neergezet is subliem! Niet eerder heb ik op deze manier medeleven gevoeld
voor twee vrouwen in een verhaal. Wat triest! En tegelijk ook heel
tegenstrijdig, want wat is het met tijden lachwekkend, ronduit hilarisch! De
auteur heeft een manier gevonden dit boek te schrijven dat met een lach en een
traan gelezen kan worden. Er is sprake van een perfecte uitdieping van de
emoties bij beide vrouwen zonder de mensen en lopende zaken er omheen uit het
oog te verliezen. Zo krijg je niet alleen een goed beeld van wat het met Lottie
en Selina doet maar ook met hun kinderen en familie.
triest zou zijn, zou ik er om moeten lachen.” Toepasselijker kan dit boek niet
omschreven worden. Het is een fantastisch boek met een vreselijk thema. De
cover spreekt me echter totaal niet aan, ondanks de knallende kleuren en de
duidelijke symboliek. Gelukkig gaat het uiteindelijk om de inhoud en die is in
een lekker tempo geschreven dat maar blijft boeien, je wilt weten hoe het met
de vrouwen verder gaat. De hoofdstukken wisselen elkaar in rap tempo af, en
deze zijn weer onderverdeeld tussen Selina en Lottie. Selina vertelt haar
verhaal in de ‘ik’- persoon. Het geheel past naadloos in elkaar, er is niets
teveel aan informatie en er zijn ook geen rare vertalingen naar boven gekomen.
Het is gewoon een lekker, goed en intrigerend boek. Toch zijn er twee
hoofdstukken die echt te langdradig zijn. Die het gevoel geven dat de
desbetreffende fase in herhaling blijft vallen. Maar omdat het leestempo hoog
ligt, ben je daar ook weer zo doorheen. Je wilt tenslotte maar één ding en dat
is weten hoe dit verder gaat, hoe gaan die twee vrouwen dit te boven komen? Het
is een waanzinnig goed geschreven roman. Dit boek heeft wel een nadeel. Tijdens
het lezen ben je gegarandeerd tijdelijk onbereikbaar voor de buitenwereld,
wegleggen is geen optie. Lezen dus!